Bazen bir yabancının bir cümlesi, yıllardır kendimize söyleyemediğimiz şeyin yankısı olur.
Bu bölüm, adını bilmediğimiz ama içimizde iz bırakan insanların, yani gizli kahramanların sesi.

Belki de o kahraman… sensindir.

Bazı insanlar hayatımızdan sessizce çıkmaz...
İçimizde yankılanarak gider.

Bu bölüm, yüzümüze gülen ama içimizden çalan dostluklara, fark etmeden kaybettiğimiz zamana ve geç gelen fark edişlere dair.

Çünkü bazı kayıplar mezar taşı istemez…

Sessizce içimize gömeriz.

Bazı anılar çok güzel...
Ta ki içinde kimlerin olduğunu hatırlayana kadar.

Bu bölümde, yanlış insanlarla yaşadığımız ama hâlâ gülümseten anılara döndük.
Hem iç geçirdik, hem "biz ne yapmışız ya" dedik.

Çünkü bazen hikâye güzeldir…
Ama karakterler bozmuştur.

2013 yılında Türkiye’de düzenlenen 20 Yaş Altı FIFA Dünya Kupası’nda görev alan biri olarak, sahaların tozunu yutanlardan değil, kulislerin nabzını tutanlardan biriydim. O zamanlar gençtim, heyecanlıydım, ne yaşadığımı bile tam anlamadan o turnuvanın bir parçası oldum. Bu bölümde, o günlerin arka planına bir yolculuk var.
Hem futbolun hem hayatın içinden bir anı; sade ama unutulmaz.

Bazen bir cümleyi tam zamanında kuramazsın…
Ve sonra o cümle içinden hiç eksilmez.

Bu bölümde, söylenemeyen ama içte yankılanan her şey konuşuluyor.

“Aslında ben sadece biraz kalmanı istemiştim…”

Belki senin de içinde tamamlayamadığın bir cümle vardır.
Bu bölüm, tam da ona.

Bu bölümde Tükkan’a sadece çay değil, iç dökülüyor.
Konuğum kuzenim Sevilay'la birlikte,
bizi gerçekten seveni değil de,
neden hep bizi zorlayanı, yorup yıpratıp gidenleri önemsediğimizi konuştuk.

Biraz güldük, biraz iç geçirdik…
ama sonunda belki de hepimizin içindeki “yetmeye çalışma” hissine dokunduk.

Buyur gel, sandalye boş.
Tükkan açık.

Bazen bir çığlık atarsın...
Ama kimse duymaz.

Çünkü sen sustun.

Çünkü sen “iyiyim” dedin.

Ama içinden geçen şey… bağırıyordu.

Bu bölüm, o kimsenin duymadığı sesi anlatıyor.

Belki seninki de hâlâ içerde bir yerde yankılanıyordur.

Bu defa kimseye anlatmadım…
Ama içimden geçtim.

Ne mesaj attım, ne birini aradım.

Sadece bir parkta sabahladım…
Ve ilk defa kendimle kavga etmeden oturabildim.

Bazı şeyleri sessizce atlatmak,
gizlemek değil.

Belki de anlatmadıklarımız,
en çok şey anlatıyordur.