Sabah kalabalık bir metroda yolculuk ederken, bir çift dikkatimi çekti. Adam başını eşinin omzuna yaslamıştı. İlk bakışta romantik bir sahne gibi görünüyordu. Ama daha dikkatli baktığımda, adamın yüzündeki yorgunluğu ve kadının yüzündeki sabrı fark ettim. O an kafamda bir soru belirdi: “Bu sadece bir romantizm mi, yoksa ilişkilerde kadınların üzerine binen görünmez yüklerin bir göstergesi mi?”

Modern ilişkilerde kadınların sıklıkla bir eş olmaktan çıkıp bir anne rolüne itildiğini görüyoruz. Kadın, ilişkide bir destek, bir omuz, hatta bazen duygusal bir rehber olarak görülüyor. Erkek tarafı ise farkında olmadan kadını bir liman, bir kurtarıcı gibi algılamaya başlıyor. Kadın bu role genellikle toplumun dayattığı fedakârlık kodlarıyla kolayca adapte oluyor. Ama bu durum zamanla ilişkinin doğasını değiştiriyor. Kadın bir eş olmaktan çıkıyor ve ilişki içinde farkında bile olmadan anne rolünü üstleniyor.

Bu Döngü Nasıl Başlıyor?

Kadınlara küçüklükten beri sabırlı, anlayışlı ve fedakâr olmaları öğretiliyor. Bir ilişkideki sorunları çözmek, partnerin ihtiyaçlarını anlamak, hatta bazen onun eksiklerini tamamlamak, bir kadının “iyi eş” tanımının parçası olarak kabul ediliyor. Öte yandan, erkekler “güçlü olmalı” öğretileriyle büyütüldüğü için duygusal ihtiyaçlarını dile getirme konusunda daha çekingen davranıyor. Sonuç? Erkek, kadından sürekli duygusal destek bekleyen bir çocuk moduna geçerken, kadın farkında olmadan kendini bir anne gibi davranırken buluyor.

Eş Mi? Anne Mi?

Kadının bir eş olarak ilişkiye başlamışken, anne rolüne itilmesi zamanla ilişkide dengesizlik yaratıyor. Kadın bu yükü taşımaktan yorulurken, erkek de farkında olmadan ilişkideki bu dengesizliğin devam etmesine izin veriyor. Ancak ilişkilerin sağlıklı ve dengeli olması için bir tarafın sürekli “veren”, diğer tarafın sürekli “alan” rolünde olması mümkün değil.

Çözüm Ne Olabilir?

Bu sorunu aşmanın ilk adımı farkındalık. İlişkilerde kadın ve erkek rollerini yeniden değerlendirmek gerekiyor. Kadın, eş ve partner olarak kendi sınırlarını çizmeli, duygusal yükleri paylaşmayı öğrenmeli. Erkek ise duygusal ihtiyaçlarını sadece partnerine yıkmadan, daha eşit bir şekilde paylaşmayı öğrenmeli.

İlişkiler, iki kişinin birlikte yürüdüğü bir yolculuk olmalı. Birinin diğerini sürekli taşıdığı değil, birbirine destek olduğu bir hikâye yaratılmalı. Kadın ne sadece bir eş ne de bir anne olmak zorunda; o, ilişki içinde birey olarak değer görmeli.

Son Söz

“Metrodan Evliliğe: Eş mi Anne mi?” sorusu, sadece bir çiftin hikâyesi değil. Hepimizin ilişkilerinde karşımıza çıkan, farkında olmadan içine düştüğümüz bir döngüyü temsil ediyor. Bu döngüyü kırmak, hem kendimize hem de ilişkimize adil olmakla başlıyor.

Çünkü sağlıklı bir ilişki, birbirine yaslanan değil, yan yana yürüyen iki insanın uyumudur.

Support the show