Episodios

  • Μια γυναίκα χωρίς σημασία-Όσκαρ Ουάιλντ

    Μια γυναίκα χωρίς σημασία-Όσκαρ Ουάιλντ
    May 22 2025
    Ένα έργο που διαπερνά το περιτύλιγμα της κοσμικότητας«Μια γυναίκα χωρίς σημασία» (A Woman of No Importance, 1893) είναι μια από τις πιο εύστοχες και πικρές κοινωνικές κωμωδίες του Όσκαρ Ουάιλντ. Με την αιχμηρή του πένα και το αριστοτεχνικό του χιούμορ, ο Ουάιλντ ξεγυμνώνει την υποκρισία της αγγλικής αριστοκρατίας και υψώνει το ανάστημα του λόγου του απέναντι σε μια κοινωνία που καταδικάζει τη γυναίκα ενώ αθωώνει τον άνδρα.Η πρεμιέρα του έργου έγινε το 1893 στο Haymarket Theatre του Λονδίνου και από τότε παραμένει διαχρονικό. Στην Ελλάδα, η Μαρίκα Κοτοπούλη το παρουσίασε για πρώτη φορά το 1939 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, ενώ μια δεύτερη ιστορική παράσταση έγινε το 1954 με την Κυβέλη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Μιχάλη Κακογιάννη.Υπόθεση – η ανατροπή πίσω από την πρόσοψηΤο έργο διαδραματίζεται στο περιβάλλον μιας πολυτελούς συγκέντρωσης στο εξοχικό της λαίδης Χάνστον. Εκεί συγκεντρώνονται εκπρόσωποι της βρετανικής ανώτερης τάξης: ευγενείς, παλαιές οικογένειες, άνθρωποι της διπλωματίας. Η επιφανειακή κουβέντα, το κουτσομπολιό και το φλερτ κυριαρχούν στο πρώτο μέρος, προσδίδοντας στο έργο τη μορφή μιας κοσμικής σάτιρας. Σύντομα όμως, η δράση βαθαίνει.Η κυρία Άρμπαθνοτ, μια ανύπαντρη μητέρα, καλείται απρόσμενα να αντιμετωπίσει το παρελθόν της όταν ο γιος της Τζέραλντ δέχεται να γίνει γραμματέας του λόρδου Ίλλινγκγουορθ, του ίδιου άντρα που την είχε αποπλανήσει και εγκαταλείψει νεαρή, αφήνοντάς την μόνη με ένα παιδί. Ο γιος της αγνοεί την αλήθεια για την καταγωγή του, αλλά η αποκάλυψη δεν αργεί να έρθει. Το ηθικό δίλημμα κορυφώνεται όταν ο λόρδος προτείνει γάμο στην κα Άρμπαθνοτ για να αποκαταστήσει δήθεν την «τιμή» της – όμως είναι πια αργά.Οι χαρακτήρες – μάσκες και απογύμνωσηΟ Ουάιλντ δημιουργεί μια γκαλερί από προσωπεία της εποχής του, με κεντρική φιγούρα την κα Άρμπαθνοτ – μια γυναίκα που έχει μάθει να ζει με τη ντροπή χωρίς να την κουβαλά. Είναι ευγενής, σταθερή, σοβαρή, με μια ηθική αξιοπρέπεια που δεν την εμποδίζει να πονά. Απέναντί της, ο λόρδος Ίλλινγκγουορθ είναι η ενσάρκωση του εγωκεντρικού, επιφανειακού άνδρα της εποχής: πνευματώδης, ευφυής, αλλά ανεύθυνος και ανάλγητος. Το πραγματικό του πρόσωπο αποκαλύπτεται σταδιακά, μέχρι που χάνει την κυριαρχία του.Η νεαρή Αμερικανίδα Έστερ Γουόσλι, αντιπροσωπεύει τη νέα ηθική – μια αγνότητα χωρίς προκατάληψη, μια αθωότητα που ωριμάζει χωρίς να καταρρέει. Η δική της στάση στηρίζει την κα Άρμπαθνοτ και προσφέρει στον Τζέραλντ τη δυνατότητα μιας καθαρής ζωής, χωρίς τις αλυσίδες του ψέματος.Ο ίδιος ο Τζέραλντ είναι ένας χαρακτήρας σε μετάβαση. Αντιμέτωπος με την αλήθεια, πρέπει να αποφασίσει τι αξίζει: η κοινωνική του ανέλιξη ή η ηθική του υπόσταση.Υπόβαθρο εποχής – κοινωνική καταδίκη και φύλοΤο Λονδίνο του τέλους του 19ου αιώνα, βουτηγμένο στη Βικτωριανή ...
    Más Menos
    1 h y 28 m
  • Μήδεια του Ευριπίδη

    Μήδεια του Ευριπίδη
    May 21 2025
    Μήδεια – Ευριπίδης: Η φωνή της οργής και της παραβίασης του όρκουΗ τραγωδία Μήδεια του Ευριπίδη, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 431 π.Χ. στα Διονύσια της Αθήνας, αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα παραδείγματα του πώς η αρχαία τραγωδία εισδύει στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Αν και το έργο κατέλαβε την τρίτη θέση στον δραματικό αγώνα της εποχής, η επίδρασή του διέσχισε αιώνες και πολιτισμούς, προβάλλοντας μια γυναίκα-πυρκαγιά που αρνείται να μείνει στη σιωπή του παραμερισμένου φύλου.Υπόθεση και Δομή του ΈργουΗ ιστορία είναι γνωστή: η Μήδεια, βασιλοπούλα της Κολχίδας και μάγισσα, έχει εγκαταλείψει την πατρίδα της για χάρη του Ιάσωνα, βοηθώντας τον να κατακτήσει το χρυσόμαλλο δέρας. Όμως στην Κόρινθο, ο Ιάσωνας την προδίδει και παντρεύεται την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Η Μήδεια εξορίζεται και καταστρώνει εκδίκηση: σκοτώνει στέλνοντας δηλητηριασμένα δώρα στη νέα σύζυγο του Ιάσωνα και τον πατέρα της, και, το πιο φρικτό, τα ίδια της τα παιδιά, προτού διαφύγει στην Αθήνα. Παρά την καθαρότητα της πλοκής, η τραγωδία δεν είναι καθόλου απλοϊκή. Κινείται σε πολλά επίπεδα: ψυχολογικό, πολιτικό, ηθικό και μυθολογικό. Η καθαρότητα του λόγου, η ένταση της αντιπαράθεσης και η τραγική κορύφωση συνθέτουν ένα πυκνό και βαθιά δραματικό κείμενο.Οι Χαρακτήρες – Η Μήδεια ως ΑρχέτυποΗ Μήδεια είναι από τις πιο πολύπλοκες γυναικείες μορφές στην παγκόσμια δραματουργία. Δεν είναι απλώς μια ζηλόφθονη γυναίκα. Είναι «ξένη», είναι μάγισσα, είναι γυναίκα με φωνή – πράγμα σπάνιο για τα πρότυπα της κλασικής Αθήνας. Ο Ευριπίδης, με ιδιαίτερη τόλμη, της δίνει ρητορική ισχύ, λογικά επιχειρήματα, θυμό, περηφάνια και έναν πόνο που καταλήγει σε αγριότητα. Αν και η πράξη της είναι αποτρόπαιη, η θεατρική της υπόσταση είναι συγκλονιστική. Απέναντί της, ο Ιάσωνας εμφανίζεται ως τυπικός εκπρόσωπος μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας: κυνικός, ωφελιμιστής, καιροσκόπος. Οι λόγοι του είναι τεχνικά άρτιοι, αλλά ηθικά κενόδοξοι. Υπερασπίζεται τις επιλογές του με το μανδύα της λογικής, αγνοώντας τη συναισθηματική καταστροφή που επιφέρει.Ο Κρέων, από την άλλη, αντιπροσωπεύει την εξουσία και τη λογική της διατήρησης της τάξης, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία ή κατανόηση των βαθύτερων συγκρούσεων. Ο Αιγέας λειτουργεί ως θεϊκή πρόνοια, παρέχοντας καταφύγιο στην ηρωίδα, ένα είδος από μηχανής θεού, που όμως προσφέρεται από νωρίς στην πλοκή.Ιστορικό και Κοινωνικό ΠλαίσιοΗ Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., στην οποία παρουσιάστηκε η Μήδεια, ήταν ένας κόσμος σε μετάβαση. Οι σοφιστές, η δημοκρατία, ο Πελοποννησιακός πόλεμος, όλα συνθέτουν μια εποχή διαρκών αμφισβητήσεων. Ο Ευριπίδης, ευαίσθητος στους κοινωνικούς κραδασμούς, τολμά να αμφισβητήσει τα όρια της θηλυκότητας, της ηθικής, της ταυτότητας του Έλληνα, ακόμα και της ίδιας της ηρωικής παράδοσης. Μέσα σε ένα ...
    Más Menos
    1 h y 32 m
  • Μαντάμ Σουσού-Δημήτρης Ψαθάς.

    Μαντάμ Σουσού-Δημήτρης Ψαθάς.
    May 20 2025
    Υπόθεση και βασικά στοιχεία πλοκήςΗ «Μαντάμ Σουσού» είναι η πιο διάσημη ξιπασμένη ηρωίδα της ελληνικής λογοτεχνίας και θεατρικής σάτιρας. Το θεατρικό έργο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Δημήτρη Ψαθά και αφηγείται την κωμικοτραγική ιστορία της Σουσούς Παναγιώτου, μιας γυναίκας φτωχής καταγωγής που ζει στη λαϊκή συνοικία του Βούθουλα, αλλά φαντασιώνεται ότι ανήκει στους «καλούς κύκλους» του Κολωνακίου. Παντρεμένη με τον απλοϊκό και καλοκάγαθο ψαρά Παναγιώτη Παναγιώτου, η Σουσού δεν αντέχει τη μίζερη ζωή της. Μιλάει με ψευτογαλλικά, επινοεί τίτλους, βλέπει τον εαυτό της ως πυργοδέσποινα και εξευτελίζει κάθε τι ταπεινό και λαϊκό. Η ζωή της αλλάζει όταν γνωρίζει τον «ευπατρίδη» Μηνά Κατακουζηνό, έναν δήθεν αριστοκράτη με γοητεία, αλλά αμφίβολες προθέσεις, ο οποίος την πείθει να αφήσει τον άντρα της και να μετακομίσει στο Κολωνάκι. Εκεί όμως, η Σουσού θα ανακαλύψει πως η υψηλή κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα θέατρο προσωπείων — και εκείνη, με όλα της τα ψευδαισθήματα, παραμένει ένας ξένος στο ίδιο της το όνειρο. Χαρακτήρες και σκιαγράφησή τουςΣουσού Παναγιώτου: Η εμβληματική πρωταγωνίστρια είναι γέννημα-θρέμμα της μικροαστικής τάξης, αλλά μέσα της κατοικεί μια βασίλισσα χωρίς βασίλειο. Η ξιπασιά της είναι τόσο έντονη, που ξεπερνά τα όρια της παρωδίας και γίνεται υπαρξιακή αναζήτηση: θέλει να ανήκει κάπου αλλού, να είναι κάποια άλλη. Είναι τραγικά αστεία και αστεία τραγική. Παρά τα ελαττώματά της, ο θεατής τη συμπονά.Παναγιώτης Παναγιώτου: Ο ψαράς σύζυγός της, η προσωποποίηση της σταθερότητας, της αγάπης και της απλής ζωής. Εκείνος ανέχεται τη Σουσού με υπομονή, αγαπώντας την για αυτό που είναι, ακόμα και μέσα στην τρέλα της. Είναι ένας χαρακτήρας που δεν αλλάζει, μα γι’ αυτό και θεμελιώνει όλο το ηθικό ανάστημα του έργου.Μηνάς Κατακουζηνός: Ο απατεώνας «σωτήρας» της Σουσούς. Ένας άνδρας με λεξιλόγιο σπουδαίο και προθέσεις επιφανειακές. Είναι ο καταλύτης για την πτώση της, αλλά και ο καθρέφτης των κοινωνικών αυταπατών που η ίδια λατρεύει.Γύρω από αυτούς περιστρέφονται και άλλες χαρακτηριστικές φιγούρες: γείτονες του Βούθουλα, υπηρέτες, κομμώτριες, ψευτοκυρίες του σαλονιού. Όλοι μαζί σχηματίζουν ένα μικρόκοσμο της ελληνικής κοινωνίας της δεκαετίας του ’30 και ’40.Ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθροΗ «Μαντάμ Σουσού» εμφανίστηκε το 1939 στο περιοδικό Θησαυρός, σε εβδομαδιαία ευθυμογραφήματα. Το έργο εκδόθηκε σε βιβλίο το 1941 και παίχτηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1942, εν μέσω Κατοχής. Είναι αξιοσημείωτο πως ένα έργο τόσο σατιρικό και ανάλαφρο κατάφερε να γίνει δημοφιλές σε τόσο σκοτεινές εποχές — κάτι που δείχνει τη δύναμη της σάτιρας ως μηχανισμού άμυνας και ελπίδας. Η κοινωνική δομή της εποχής, με τις ανισότητες, τον πόθο για αστική άνοδο, τις ψευδαισθήσεις της «αριστοκρατίας» ...
    Más Menos
    48 m
  • Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα - Λουίτζι Πιραντέλλo.

    Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα - Λουίτζι Πιραντέλλo.
    May 19 2025
    «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» – Η πιο ριζοσπαστική σπουδή πάνω στην ταυτότητα, τη δημιουργία και την ίδια την πραγματικότηταΤο θεατρικό έργο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (ιταλικός τίτλος: Sei personaggi in cerca d’autore) του Λουίτζι Πιραντέλλο αποτελεί σταθμό στην ιστορία του μοντέρνου θεάτρου. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1921 στο Θέατρο Valle της Ρώμης και προκάλεσε σκάνδαλο, διχάζοντας το κοινό ανάμεσα σε ενθουσιασμένους υποστηρικτές και εξοργισμένους πολέμιους. Στην Ιταλία του μεσοπολέμου, το κοινό δεν ήταν προετοιμασμένο για μια τέτοια διάρρηξη της θεατρικής ψευδαίσθησης: μια εισβολή χαρακτήρων στο θέατρο ενόσω γίνεται πρόβα, που διεκδικούν από έναν σκηνοθέτη να ζωντανέψει το δράμα τους.Η πλοκή ξεκινά με έναν θίασο που κάνει πρόβες για ένα έργο. Ξαφνικά, έξι «πρόσωπα» (χαρακτήρες χωρίς συγγραφέα) εισβάλλουν στη σκηνή και ζητούν να παιχτεί η ιστορία τους. Ο καθένας από αυτούς κουβαλά μια βαθιά, τραγική ιστορία: ο Πατέρας, η Μητέρα, ο Γιος, η Κόρη, το Αγόρι και το Κορίτσι. Όλοι τους συγκροτούν ένα διαλυμένο οικογενειακό σχήμα, συνδεδεμένοι με τραύματα, ενοχές, επιθυμίες και παρεξηγήσεις. Το έργο αποτυπώνει την απόγνωσή τους να ολοκληρωθούν – να αποκτήσουν αφήγηση, νόημα και, μέσω αυτών, ύπαρξη.Ο Πατέρας παρουσιάζεται ως ένας τραγικός ορθολογιστής. Πιστεύει στην ανάγκη να δοθεί μορφή στη σύγχυση, να αναλυθούν τα κίνητρα, να ειπωθεί η ιστορία τους για να επέλθει κάθαρση. Η Μητέρα, συναισθηματική και ταπεινή, ζει τη ντροπή και την ενοχή ενός διαλυμένου βίου. Ο Γιος είναι ο πιο ψυχρός: παρατηρητής και σχεδόν αρνητής αυτής της «θεατρικής φάρσας». Η Κόρη, εύψυχη και αγέρωχη, φέρνει στην επιφάνεια την ηθική ασάφεια του Πατέρα, καθώς οι δυο τους αγγίζουν τα όρια του αιμομικτικού δεσμού. Το Αγόρι και το Κορίτσι, βουβά πρόσωπα, αντιπροσωπεύουν την αθωότητα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια – και γι’ αυτό συντρίβεται.Η τραγική κατάληξη με την αυτοκτονία του Αγοριού και τον πνιγμό του Κοριτσιού δίνει το τελικό χτύπημα στη φιλοσοφική αγωνία του έργου: τι είναι πραγματικό; Το θέατρο ή η ζωή; Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί δεν μπορούν να απαντήσουν. Οι «πραγματικοί» ηθοποιοί αδυνατούν να αποδώσουν την ένταση των χαρακτήρων, ενώ τα «φανταστικά» πρόσωπα μοιάζουν πιο αληθινά από όλους.Το έργο ανήκει στο ρεύμα του μεταθεάτρου και αποτελεί πρόδρομο του μεταμοντερνισμού. Πειραματίζεται με τη θεατρική σύμβαση, τη δομή, την αλήθεια του δράματος. Το κοινό δεν παρακολουθεί μια ιστορία, αλλά τη διαδικασία σύλληψης μιας ιστορίας. Το ερώτημα δεν είναι μόνο «ποιο είναι το δράμα;» αλλά «ποιος έχει το δικαίωμα να το πει;». Ο συγγραφέας, όπως τον συλλαμβάνει ο Πιραντέλλο, δεν είναι κυρίαρχος. Είναι ένας μεσάζων, ένας "μαιευτήρας" ιδεών που δεν του ανήκουν πια – γιατί οι χαρακτήρες έχουν τη δική τους ύπαρξη, ανεξάρτητη από εκείνον.Το ...
    Más Menos
    1 h y 43 m
  • Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη

    Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
    May 18 2025
    Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι, η τελευταία τραγωδία του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε μετά θάνατον το 405 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια, αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του αρχαίου δράματος. Έργο βαθύτατα ανθρώπινο, δραματουργικά σύνθετο και ψυχολογικά φορτισμένο, πραγματεύεται το σκληρό δίλημμα ανάμεσα στο πατρικό αίσθημα και το καθήκον απέναντι στην πατρίδα, αναδεικνύοντας τις συγκρούσεις που γεννά η εξουσία, ο πόλεμος, και η θυσία.Υπόθεση και αφηγηματική δομήΗ ιστορία εκτυλίσσεται στην Αυλίδα, όπου ο ελληνικός στόλος, έτοιμος να αναχωρήσει για την Τροία, έχει ακινητοποιηθεί από άπνοια. Ο Αγαμέμνων, αρχιστράτηγος των Αχαιών, πληροφορείται από τον μάντη Κάλχα πως μόνο η θυσία της κόρης του, Ιφιγένειας, στην Άρτεμη θα κατευνάσει τους ανέμους. Διστάζει, μετανοεί, στέλνει μυστικά γράμμα για να ματαιώσει την έλευση της οικογένειάς του. Μα είναι πια αργά. Η Ιφιγένεια, συνοδευόμενη από τη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον μικρό Ορέστη, έχει ήδη φτάσει, πιστεύοντας πως πρόκειται να παντρευτεί τον ήρωα Αχιλλέα.Η αποκάλυψη της αλήθειας γεννά συγκλονιστικές σκηνές – εντάσεις, παρακλήσεις, λυγμούς. Η Κλυταιμνήστρα εκρήγνυται, η Ιφιγένεια τρομάζει, ο Αχιλλέας εξοργίζεται. Και μέσα από την ταπείνωση, την προδοσία, τον φόβο, αναδύεται η υπέρβαση. Η νεαρή κόρη μεταμορφώνεται. Από θύμα γίνεται σύμβολο. Αποδέχεται την αυτοθυσία ως προσφορά στο κοινό καλό, μετατρέποντας την αδυναμία σε μεγαλείο ψυχής. Στο φινάλε, η θεά Άρτεμις παρεμβαίνει – ένα από τα λίγα στιγμιότυπα από μηχανής θεού στον Ευριπίδη – και σώζει την Ιφιγένεια, αντικαθιστώντας την με ένα ελάφι στο βωμό.Οι χαρακτήρες και η ψυχολογική τους σκιαγράφησηΟ Αγαμέμνων παρουσιάζεται ως άνθρωπος διχασμένος. Δεν είναι ο ήρωας των ομηρικών επών, αλλά ένας πατέρας που παραπαίει ανάμεσα στην φιλοδοξία και την ενοχή. Ανίκανος να αντισταθεί στην πίεση των συμπολεμιστών του και στον φόβο της ατίμωσης, παραδίδει την κόρη του σε μια τελετουργική σφαγή, παραμένοντας έως το τέλος εσωτερικά ρημαγμένος.Η Κλυταιμνήστρα, σε μια από τις πιο ολοκληρωμένες απεικονίσεις της στη σωζόμενη αρχαία γραμματεία, είναι η μητέρα-λιοντάρι, έτοιμη να συγκρουστεί με θεούς και άνδρες για να σώσει το παιδί της. Η οργή της, ο λόγος της, η στοχοπροσήλωσή της, προαναγγέλλουν τη μορφή που αργότερα θα σκοτώσει τον Αγαμέμνονα στις «Χοηφόρες» του Αισχύλου. Ο Μενέλαος λειτουργεί ως αντίλογος: άλλοτε υποστηρίζει τη θυσία, άλλοτε υποχωρεί, αποκαλύπτοντας την κενότητα και τη σχετικότητα των ηθικών σταθερών σε καιρό πολέμου. Ο Αχιλλέας, αρχικά εξαπατημένος, αποκαθίσταται ως υπερασπιστής της Ιφιγένειας, αλλά και αυτός δεν μπορεί να τη συγκρατήσει όταν εκείνη αποφασίζει μόνη της.Κεντρική είναι η Ιφιγένεια. Από ανυποψίαστη νύφη γίνεται τραγική ηρωίδα, σύμβολο του ανθρώπινου μεγαλείου μέσα ...
    Más Menos
    1 h y 26 m
  • ΄Εξι κουτιά σπίρτα-Αγκάθα Κρίστι

    ΄Εξι κουτιά σπίρτα-Αγκάθα Κρίστι
    May 17 2025
    Η Αγκάθα Κρίστι, η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα του αστυνομικού μυστηρίου, έχει αφήσει πίσω της ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει όχι μόνο μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά έργα υψηλής δραματουργικής έντασης. Ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά εξίσου απολαυστικά θεατρικά της κομμάτια είναι το «Έξι κουτιά σπίρτα» (αγγλικός τίτλος: "The Hollow", 1951), μια παράσταση που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της γραφής της: σφιχτοδεμένη πλοκή, εσωτερική ένταση, λεπτομερή σκιαγράφηση χαρακτήρων και φυσικά την παρουσία του περίφημου ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό.Υπόθεση και Δομή του ΈργουΗ δράση εκτυλίσσεται στην εξοχική έπαυλη της λαίδης Άγκατελ, στο ήσυχο χωριό Σόβελ Ντάουν. Η ίδια προσκαλεί για το σαββατοκύριακο μία εκλεκτή παρέα, αποτελούμενη από φίλους, συγγενείς και παλιούς γνώριμους, μεταξύ των οποίων και ο Τζων Κρίστοους, ένας άνδρας του οποίου το παρελθόν έρχεται να ταράξει την φαινομενική γαλήνη. Η είσοδος της θελκτικής και διάσημης ηθοποιού Βερόνικα Κραίυ θα προκαλέσει ρήγματα στις σχέσεις των προσκεκλημένων, φέρνοντας στην επιφάνεια ζήλιες, παλιά πάθη και ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Μέσα σε αυτή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ένας φόνος συγκλονίζει το ήρεμο τοπίο της έπαυλης. Ο Ηρακλής Πουαρό καταφτάνει, όπως πάντα, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, για να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου, με οδηγό την παρατήρηση, τη λογική και την ιδιαίτερη διεισδυτικότητά του στον ανθρώπινο ψυχισμό. Το στοιχείο-κλειδί: τα έξι κουτιά σπίρτα που θα οδηγήσουν στην αποκάλυψη του ενόχου.Οι Χαρακτήρες και η Σκηνική Σκιαγράφησή τουςΗ Αγκάθα Κρίστι δεν γράφει απλώς αστυνομικά έργα· χτίζει κόσμους ψυχολογικά φορτισμένους, όπου κάθε χαρακτήρας είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου ψυχοδράματος. Η λαίδη Άγκατελ παρουσιάζεται ως μία γυναίκα που, κάτω από την επιφανειακή της φιλοξενία, κρύβει διορατικότητα και αίσθηση ελέγχου. Ο Τζων Κρίστοους είναι ένας άνδρας διχασμένος, παγιδευμένος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν του. Η Βερόνικα Κραίυ αποτελεί τη θεατρική ενσάρκωση της femme fatale – προκλητική, αινιγματική, ανεξέλεγκτη. Γύρω από αυτούς κινούνται δευτερεύοντες αλλά καθόλου αμελητέοι χαρακτήρες, όπως η αφελής αλλά παρεμβατική Γκέρτα, που με τη φαινομενική της αθωότητα εμπλέκεται δραματικά στην εξέλιξη των γεγονότων. Και βεβαίως, η είσοδος του Πουαρό φέρνει την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στο χάος και τη λογική. Με τη χαρακτηριστική του επιμονή στις λεπτομέρειες και τη φλεγματική του σκέψη, αποκαλύπτει σταδιακά τα μυστικά που κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει.Το Ιστορικό και Κοινωνικό ΥπόβαθροΗ πρώτη παρουσίαση του έργου στο εξωτερικό έγινε το 1951 στο Cambridge Theatre του Λονδίνου, σε μια εποχή όπου η μεταπολεμική Βρετανία προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό της μέσα από την τέχνη, την κοινωνική αναδιοργάνωση και την ανάγκη για ανακούφιση μέσω ...
    Más Menos
    2 h y 27 m
  • Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα. Φρεντερίκο Γκάρθια Λόρκα

    Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα. Φρεντερίκο Γκάρθια Λόρκα
    May 16 2025
    Το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι το κύκνειο άσμα του μεγάλου Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ένα έργο που δεν πρόλαβε να δει ποτέ στη σκηνή, καθώς δολοφονήθηκε από τους φρανκιστές λίγες μόλις εβδομάδες μετά την ολοκλήρωσή του, το καλοκαίρι του 1936. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1945 στο Μπουένος Άιρες, ενώ στην Ελλάδα πρωτοανέβηκε το 1962 από το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, σε μετάφραση του Λίνου Καρζή.Πρόκειται για ένα αμιγώς γυναικείο δράμα, γραμμένο με λόγο ποιητικό και σκληρό, που αποτυπώνει με χειρουργική ακρίβεια την ψυχολογία της καταπίεσης. Ο υπότιτλος του έργου, «Δράμα γυναικών στα χωριά της Ισπανίας», δεν είναι απλώς περιγραφικός· είναι δηλωτικός μιας συλλογικής μοίρας, μιας ιστορικής και πολιτισμικής αλήθειας που φέρει μέσα της την καταγωγή της πατριαρχίας και του φασισμού.Η ΥπόθεσηΤο έργο ξεκινά με την κηδεία του δεύτερου συζύγου της Μπερνάρντα Άλμπα. Η ίδια, γυναίκα εξηντάχρονη, αυταρχική και υπέρμαχος της κοινωνικής καταξίωσης, επιβάλλει οκταετές πένθος στο σπίτι και απόλυτη σιωπή. Οι πέντε κόρες της – Αγκούστιας, Μαγκνταλένα, Αμέλια, Μαρτίριο και Αδέλα – καταδικάζονται στην απομόνωση, φυλακισμένες σε έναν κόσμο χωρίς άντρες, χωρίς ελευθερία, χωρίς προοπτική. Κι όμως, η απουσία του ανδρικού σώματος δεν σημαίνει και απουσία της ανδρικής επιρροής· ο Πέπε Ρομάνο, ο μνηστήρας της Αγκούστιας, γίνεται η αφορμή για να ξεσπάσει ο φθόνος, η καταπιεσμένη επιθυμία και το πάθος, που θα οδηγήσουν στην αυτοχειρία της Αδέλα και στη θριαμβευτική επιστροφή της καταστολής.Οι ΧαρακτήρεςΗ Μπερνάρντα είναι η προσωποποίηση της εξουσίας, όχι μόνο της μητρικής αλλά και της κοινωνικής και ταξικής. Μέσα από τη δική της φωνή μιλά η Ισπανία που ετοιμάζεται να παραδοθεί στον Φράνκο – η Ισπανία που φοβάται τη σεξουαλικότητα, την αμφισβήτηση, την αλήθεια. Οι κόρες της, καθεμία με τον δικό της τρόπο, ενσαρκώνουν τα στάδια του εγκλεισμού και της εξέγερσης: η Αγκούστιας την υποταγή στον πλούτο, η Μαρτίριο την πίκρα και τη ζήλια, η Αδέλα την επανάσταση και το πάθος. Η Πόνθια, η οικονόμος, λειτουργεί ως χορός αρχαίας τραγωδίας, φέρνοντας τη φωνή του λαού, την ειρωνεία και την αλήθεια που κανείς δεν θέλει να ακούσει. Η Μαρία Χοσέφα, η ηλικιωμένη μητέρα της Μπερνάρντα, τρελή μα βαθιά σοφή, είναι ο μόνος χαρακτήρας που διακηρύσσει το δικαίωμα στην αγάπη, στη φύση, στην απόδραση.Ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθροΤο έργο είναι ποτισμένο από το κλίμα της προφρανκικής Ισπανίας: μια χώρα βυθισμένη σε ταξικές διακρίσεις, αυστηρή καθολική ηθική και φεουδαρχικά απομεινάρια που επιβίωναν στην επαρχία. Οι γυναίκες ήταν εγκλωβισμένες στον ρόλο της τιμής, της παρθενίας και της σιωπής, χωρίς δικαίωμα στη βούληση ή τον έρωτα. Μέσα από τη μορφή της Μπερνάρντα, ο Λόρκα καταγγέλλει το ...
    Más Menos
    1 h y 18 m
  • Ρινόκερος-Ευγένιος Ιονέσκο.

    Ρινόκερος-Ευγένιος Ιονέσκο.
    May 15 2025
    «Ο Ρινόκερος» του Ιονέσκο – Ένα αριστούργημα του Παραλόγου και της ΑντίστασηςΟ Ευγένιος Ιονέσκο, μία από τις κεντρικές μορφές του Θεάτρου του Παραλόγου, έγραψε το θεατρικό έργο Ο Ρινόκερος το 1959, επηρεασμένος βαθιά από την πολιτική και ιδεολογική παρακμή που παρακολούθησε στη Γαλλία και την Ευρώπη τις δεκαετίες του '30 και του '40. Στην καρδιά του έργου βρίσκεται ένα απλό αλλά συνταρακτικό ερώτημα: Τι σημαίνει να παραμένει κανείς άνθρωπος σε έναν κόσμο που μαζικά αποανθρωποποιείται;Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια ανώνυμη επαρχιακή γαλλική πόλη, στην οποία οι κάτοικοι αρχίζουν σταδιακά να μεταμορφώνονται σε ρινόκερους – συμβολικά όντα που ενσαρκώνουν τη βία, την τυφλή ισχύ και την απώλεια της κριτικής σκέψης. Ο μόνος που αντιστέκεται ως το τέλος είναι ο κεντρικός ήρωας, ο Μπερανζέ, ένας καθημερινός άνθρωπος, χαμένος, αδύναμος, συχνά μέθυσος, αλλά βαθιά ανθρώπινος. Μέσα από την αδυναμία του, ο Ιονέσκο χαράζει το ηθικό ανάστημα ενός αντιήρωα, που, όταν όλοι γύρω του παραδίδονται στη βαρβαρότητα, επιλέγει να σταθεί μόνος, τραγικά και περήφανα ανθρώπινος.Οι χαρακτήρες είναι εμβληματικοί. Ο Ζαν, φίλος του Μπερανζέ, ξεκινά ως ορθολογιστής και περήφανος για την ατομική του ακεραιότητα, αλλά σύντομα μεταστρέφεται, υιοθετώντας τη ρινοκερίτιδα ως «λογική εξέλιξη». Η μεταμόρφωσή του είναι ίσως η πιο τρομακτική: μια σταδιακή αποδόμηση της συνείδησης, ένας διάλογος με τον εαυτό του που εκφυλίζεται σε ντελίριο. Η Ντέζι, προσωποποίηση της ελπίδας και του έρωτα, προδίδει τελικά τον Μπερανζέ, ενδίδοντας κι αυτή στη δύναμη των πολλών. Ο Ντιντάρ, με την επίφαση της λογικής, υποτιμά τον κίνδυνο της μαζικής υστερίας. Όλοι, ένας προς έναν, παραδίδονται. Ο θεατής παρακολουθεί ένα κοινωνικό πείραμα φθοράς, στο οποίο η ελεύθερη βούληση αντικαθίσταται από την επιθυμία ένταξης, και η κρίση υποκύπτει στον φόβο της απομόνωσης.Η αλληγορία είναι εμφανής: ο Ιονέσκο, γεννημένος στη Ρουμανία και μάρτυρας της ανόδου του ναζισμού, του φασισμού και του σταλινισμού, αναπλάθει επί σκηνής το φαινόμενο της μαζικής ένταξης σε ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Η «ρινοκερίτιδα» δεν είναι απλώς μεταμόρφωση – είναι πλύση εγκεφάλου, αποδοχή του κτήνους ως φυσιολογικού, είναι η εθελούσια παράδοση του ανθρώπου σε μια βίαιη, υπερφίαλη, άλογη συλλογικότητα. Ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχτηκε ότι το έργο γεννήθηκε από την οδύνη του να βλέπει φίλους του, διανοούμενους και καλλιτέχνες, να υποκύπτουν σε φασιστικά ρεύματα κατά τον Μεσοπόλεμο.Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη σκηνή το 1959 στο Düsseldorf της Γερμανίας, σε μια εποχή που η Ευρώπη προσπαθούσε ακόμη να ανασυνθέσει τα κομμάτια της. Η παρισινή του πρεμιέρα το 1960 στο Théâtre de l’Odéon σημείωσε τεράστια επιτυχία, εδραιώνοντας τον Ιονέσκο ως κορυφαίο εκφραστή του Θεάτρου του Παραλόγου. Στην Ελλάδα ...
    Más Menos
    1 h y 32 m
adbl_web_global_use_to_activate_T1_webcro805_stickypopup